Το νησί της Καλύμνου

Η Κάλυμνος βρίσκεται ανάμεσα στην Κω και την Λέρο στο νοτιοανατολικό Αιγαίο πέλαγος και υπάγεται στο νομό Δωδεκανήσου. Η έκταση της είναι 111,14 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελεί το τέταρτο σε έκταση νησί του νομού Δωδεκανήσου. Το όνομα του νησιού αρχικά ήταν Κάλυνδα στη συνεχεία Κάλυμνα και τελικά Κάλυμνος. Επίσης είναι γνωστή και ως το νησί των Σφουγγαράδων λόγω της ιδιαίτερης ενασχόλησης των κατοίκων με την σπογγαλιεία.

Tα καραβάκια από την Κω χρειάζονται περίπου 2 ώρες για να καταπλεύσουν στο νησί. Φτάνοντας στη γραφική πρωτεύουσα, την Πόθια, μας υποδέχεται πάνω στους βράχους το άγαλμα της γοργόνας και χαριτωμένα σπίτια με πολύχρωμα παράθυρα, δίνοντας μια πολύ ευχάριστη πρώτη εντύπωση στον επισκέπτη. Στον παραλιακό δρόμο μπορείτε να επισκεφθείτε την εκκλησία του Χριστού ή Σωτήρα. Όμορφα κτίρια και πολύ πράσινο συνθέτουν την εικόνα του λιμανιού. Στην προκυμαία και τα τουριστικά καταστήματα τα σφουγγάρια δίνουν το στίγμα της Καλύμνου. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε τα εργαστήρια επεξεργασίας σφουγγαριών.

Αν σας περισσεύει λίγος χρόνος ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα εκθέματα του Αρχαιολογικού-Λαογραφικού μουσείου. Κοντά στην πόλη θα συναντήσουμε επίσης το Κάστρο της Χρυσοχεριάς κτισμένο από τους Ιππότες της Ρόδου πάνω σε αρχαία και βυζαντινά ερείπια, με την εκκλησία της Χρυσοχέρας στο εσωτερικό του.

Οδηγίες Πρόσβασης

Χρησιμοποιώντας το αεροδρόμιο της Καλύμνου:

Το πιο κοντινό αεροδρόμιο στην Τέλενδο είναι αυτό της Καλύμνου (JKL). Από το αεροδρόμιο της Καλύμνου, με μεταφορικό μέσο έρχεστε στο λιμανάκι των Μυρτιών και από εκεί με καϊκάκι περνάτε σε ένα 5λεπτο, απέναντι στην Τέλενδο. Το αεροδρόμιο της Καλύμνου (JKL) συνδέεται με το διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών (ATH), με της Κώ (KGS), με της Ρόδου (RHO), με της Λέρου (LRS) και με της Αστυπάλαιας (JTY).

Χρησιμοποιώντας το διεθνές αεροδρόμιο της Κώ (KGS):

Φτάνοντας στην Κώ, με μεταφορικό μέσο, πηγαίνετε στο λιμάνι Μαστιχάρι, και παίρνετε κάποιο από τα δρομολόγια για το λιμάνι της Πόθειας στην Κάλυμνο. Μετά με μεταφορικό μέσο στο λιμανάκι των Μυρτιών και τέλος με το καϊκάκι περνάτε απέναντι στην Τέλενδο.

Από την Ρόδο:

Από το νησί της Ρόδου μπορείτε να έρθετε είτε αεροπορικώς, είτε με το πλοίο της γραμμής, είτε με το καταμαράν.

Από το Λιμάνι του Πειραιά:

Εάν θέλετε να κάνετε κρουαζιέρα στο Αιγαίο, διαλέγοντας να έρθετε με τα μεγάλα πλοία από το λιμάνι του Πειραιά, αποτελεί σχεδόν εγγύηση ότι θα απολαύσετε το ταξίδι σας. Τα μεγάλα συγχρονα και καινούρια πλοία σας δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξετε να ταξιδέψετε με καμπίνα. Το ταξίδι διαρκεί περίπου 10 ώρες.

Η Κάλυμνος συνδέεται με όλα τα γύρω νησιά, Κώ, Λέρο, Πάτμο, Αγαθονήσι, Λειψούς, Ψέριμο με διάφορα πλοία. Τα δρομολόγια για την καλοκαιρινή περίοδο εκδίδονται συνήθως γύρω στον Μάϊο.

Το νησί της Τελένδου

Η Τέλενδος ανήκει γεωγραφικά και διοικητικά στην Κάλυμνο, στα Δωδεκάνησα. Απέχει μόλις 5 λεπτά από το νησί της Καλύμνου, και η διαδρομή γίνεται με μικρά παραδοσιακά καραβάκια που λειτουργούν ως ταξί. Η Τέλενδος χωρίζεται από την Κάλυμνο με θάλασσα δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι διαφορετικά νησιά αλλά στην ουσία είναι ενωμένα. Το ενδιάμεσο κομμάτι βυθίστηκε από μεγάλο σεισμό. Ο σεισμός χρονολογείται περίπου το 551 ή 553 μ.Χ. Έκτοτε η βυθισμένη πολιτεία είναι ορατή σε κάποια σημεία με γυμνό μάτι από τη στεριά ή κάνοντας κατάδυση.

Την Τέλενδο την ανακαλύπτεις μόλις φθάσεις στην τοποθεσία Γαδουρόραχο, που είναι ψηλά στην πλαγιά και ξαφνιάζεσαι, γιατί ξαφνιάζεσαι από την ομορφιά του τοπίου που απλώνεται μπροστά σου.

Όταν κοιτάζεις πιο προσεκτικά το βουνό που έχεις αντίκρυ σου, βλέπεις να σχηματίζεται με τις διάφορες προεξοχές του, λες κι είναι επίτηδες από ανθρώπων χέρι λαξεμένο, το μεγάλο πρόσωπο μιας κόρης ξαπλωμένης.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για το πώς σχηματίστηκε το πρόσωπο ή τί πραγματικά είναι. Εμείς θα σας δώσουμε την επικρατέστερη εκδοχή και αυτήν που πιστεύουν οι κάτοικοι της Τελένδου. Η βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε είναι από το Αναγνωστήριο «Αι Μούσαι» και από τα βιβλία «Παραμύθια και παραδόσεις από την Κάλυμνο» των κυριών Καπελλά και Ζαϊρη. Από τα «Καλύμνικα Χρονικά» χρησιμοποιήθηκαν τα πεζογραφήματα των κυριών Μαύρου και Βουβάλη.

Ο επικρατέστερος μύθος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλλη τραγική ιστορία αγάπης σαν αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας.

Στα παλιά τα χρόνια τα Βυζαντινά, γύρω στο 1100 με 1200 και αφού η Τέλενδος ήτανε πια νησί και ολάκερη ξεχωριστή πολιτεία με δικό της βασιλιά, ο οποίος είχε μια πανέμορφη κόρη, τη βασιλοπούλα Ποθαία. Άλλο ένα βασίλειο ήτανε απέναντι στο Καστέλλι, ένα μικρό φυσικό κάστρο μέσα στην θάλασσα πιο πέρα από τις Μυρτιές, στο οποίο ζούσε το βασιλόπουλο Ανδρόνικος.

Βαθιά, παλιά αμάχη χώριζε τον κύρη της βασιλοπούλας από τους άρχοντες του απέναντι κάστρου του Καστελιού. Καθώς η μοίρα παίζει πάντα τα δικά της παιχνίδια η βασιλοπούλα Ποθαία και το βασιλόπουλο Ανδρόνικος γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν βαθιά. Πολύ σύντομα μετά την γνωριμία τους, το βασιλόπουλο έστειλε πλούσια δώρα στον πατέρα της βασιλοπούλας και προξενητάδες, ώστε να τη ζητήσει σε γάμο. Ο βασιλιάς τότε θυμήθηκε το μίσος που χώριζε τις δυο οικογένειες και αρνήθηκε κατηγορηματικά

Εδώ «θολώνουν» ακόμα πιο πολύ τα νερά για το πώς εξελίχθηκε η ιστορία μας. Ένα είναι σίγουρο: υπήρξε μία λαμπάδα που έπρεπε να διανύσει αναμμένη την απόσταση ανάμεσα στο Καστέλι και την Τέλενδο. Είτε ο βασιλιάς το έθεσε σαν όρο στο βασιλόπουλο να κολυμπήσει από το Καστέλλι στην Τέλενδο με μια λαμπάδα αναμμένη, είτε η βασιλοπούλα ήθελε να στείλει απέναντι στο Καστέλλι μήνυμα αγάπης μέσω μιας λαμπάδας στηριγμένης επάνω σε ένα σανίδι, είτε ακόμα η ίδια η βασιλοπούλα είχε ζητήσει ως απόδειξη αγάπης από το βασιλόπουλο να κολυμπήσει κρατώντας την λαμπάδα και να της την δώσει αναμμένη έτσι ώστε να ζήσουν μαζί. Σε κάθε περίπτωση η λαμπάδα δε θα έμενε αναμμένη. Και το πιο ανάλαφρο αεράκι δεν θα άφηνε την φλόγα του κεριού να ταξιδέψει.

Μόλις είδε την φλόγα του κεριού να σβήνει η βασιλοπούλα έτρεξε προς την θάλασσα βούτηξε και πνίγηκε από την στεναχώρια της που δεν ήταν γραπτό να παντρευτεί το βασιλόπουλο. Από την απέναντι πλευρά το βασιλόπουλο μόλις συνειδητοποίησε ότι η φλόγα του κεριού είχε σβήσει προτίμησε να μείνει στην θάλασσα παρά να αντιμετωπίσει μια ζωή χωρίς την αγαπημένη του. Από τότε το πρόσωπο της όμορφης βασιλοπούλας έμεινε πετρωμένο στην πλαγιά του βουνού να μας θυμίζει πως υπάρχει τόσο μεγάλη αγάπη που να μένει αιώνια.

Ακόμα λένε πως ένα μίλι ανοικτά του Καστελιού το βασιλόπουλο κείτεται στον πάτο της θάλασσας μαρμαρωμένο ανάμεσα στα φύκια με τα μάτια ανοικτά να κοιτάει την βασιλοπούλα

Εδώ τελειώνει το παραμύθι μας. Όσοι εχούν πλησιάσει αρκετά κοντά στην πλαγιά του βουνού ξέρουν ότι είναι μια ιδιοτροπία της φύσης και ότι το μαρμαρωμένο βασιλόπουλο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άγαλμα της αρχαίας εποχής από τον πλούτο που τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτουμε στις θάλασσες του νησιού μας. Ο μύθος ανακατώνεται με την πραγματικότητα. Δίνει όμως δύναμη να πιστεύεις ότι μια αγνή καρδιά γεμάτη αγάπη μπορεί να χαράξει για πάντα έναν μεγάλο σκληρό βράχο, όπως είναι η όμορφη μας Τέλενδος.